Rob en Jose naar het einde van de wereld

Als we wakker worden hoost het! Het water giert als een rivier langs ons stijle stoepje naar beneden. Wanneer we eropuit trekken om te gaan ontbijten is het gelukkig min of meer droog. Het koffiehuis waar we gister waren is vandaag dicht, maar verderop vinden we ook een restaurantje. Tuurlijk hadden we in het huisje zelf iets kunnen maken, maar onder de locals is gezelliger.

Nog even geld pinnen, huisje aan kant maken, spullen in de auto en hop, daar gaan we weer. Op naar het noorden. Bij het gehucht San Bartolo bevind zich één van de nog laatste snippers subtropisch laurierbos. De vochtige passaatwolken zorgen voor een nevelig klimaat op de stijle hellingen en diepe kloven. Het is best een klus om er te komen, via een heel smal maar o zo steil weggetje rijden we recht de berghelling op, tussen de boeren huisjes door. Aan het eind blijkt inderdaad het wandelpad te beginnen, zoals al in mijn reisboek beloofd werd. Gelukkig is het droog, er druppelt alleen nog een hoop water van de bomen. Maar wat is het hier mooi zeg! Hoge bomen met lianen, reuze varens en flarden nevel geven het bos een sprookjesachtige sfeer. Halverwege is een wijds uitzichtpunt over zee waar we even stoppen om te genieten. Maar niet te lang, de donkere wolken doemen alweer op. In redelijk snelle pas benen we ons weer naar de auto. Her en der is het spekglad, maar gelukkig blijven we (net aan) overeind. Aangekomen bij de auto begint het weer te hozen, net op tijd terug dus!

We rijden door naar het uiterst noordoostelijke puntje van het eiland. Daar is nog één keer een kans om te zwemmen in de Atlantische Oceaan in een veilig zwembekken. Gelukkig is deze wel open dus snel de zwemkleding aan en plonsen maar! Eventjes is het koud om erin te gaan maar als je eenmaal door bent is het heerlijk!

Dan vervolgen we onze weg naar El Tablado waar we vannacht slapen. We nemen niet de hoofdweg LP-1, maar de oude hoofdweg. Die is smal, bochtig en er zijn een paar onverlichte stikdonkere tunnels, slechts breed genoeg voor 1 auto. Maar het moet de mooiste weg van het eiland zijn. En het is er inderdaad schitterend! Wel weer een hoop regen onderweg, maar in de auto zitten we gelukkig droog.

El Tablado blijkt echt een gehucht, aan het einde van de wereld. Slechts een enkele wandelaar doet het plaatsje aan. We slapen bij Claire, een Amsterdamse die 1,5 jaar geleden tijdens de vakantie gewoon besloot om te blijven. Ze heeft het locale barretje nieuw leven in geblazen en daar zijn de dorpsbewoners hartstikke blij mee! En wij maken haar weer blij met ons bezoek en de uit Nederland meegebrachte pepernoten :). We maken een dorpswandeling naar de noordkust, prachtig uitzicht heb je hier zeg! Claire kookt een heerlijk maaltijd voor ons met groente uit haar eigen tuin. ’s Avonds begint het weer te hozen. Zo erg heeft ze al die tijd nog nooit meegemaakt... Het zal de hele nacht doorgaan, harde wind en slagregen beuken de hele nacht tegen ons huisje en houdt ons nog lang wakker.