Hoogtepunt!

Nadat we hebben gedoucht in de buitendouche en met het ontbijt bezig zijn komt zowaar helemaal de zon door! Voor het eerst kunnen we dan ook buiten ontbijten. We proberen dit vredige moment zo lang mogelijk te rekken met een tweede kop koffie. Na de percolator opnieuw een “oja hoe ging dat ook alweer” momentje, maar dan nu met de cafetière.

Omdat we gister al de activiteiten voor vandaag hebben gedaan moeten we voor vandaag wat anders verzinnen. Al twee keer eerder hebben we het bezoeken van de hoogste top moeten laten schieten door slecht weer, nu is nog een derde en laatste kans. Op de webcam zie de dat het weer daar zo zo is, maar we besluiten het toch maar te proberen. Het is nog geen 30km rijden, maar door alle bochten en de ontzettend stijle wegen doe je er toch bijna een uur over.

Het hoogste punt, Roque de los Muchachos, ligt op 2,5km boven zeeniveau dus dat verklaart ook wel dat er binnen een korte afstand veel geklommen moet worden.

Op de weg ligt veel puin van gevallen rotsblokken en van de bomen, allemaal extra hindernissen. Hier is het dus ook slecht weer geweest. Boven aangekomen blijkt het redelijk weer. We zitten boven de wolken, maar gek genoeg miezert het wel een beetje, máár hebben we ook een beetje zon. Daardoor ontstaat er dan wel weer een flauwe regenboog. Op de rand van de krater staan allemaal grote telescopen. Veel landen hebben hun eigen exemplaar omdat iedereen kennelijk weer naar wat anders wil kijken. Dat wordt met maar één telescoop natuurlijk ruzie. We fantaseren hoe dat dan zou gaan, met een kookwekkertje erbij. “Mag ik nu kijken?”, “Nou, ik was nou toch!?”, haha.

We lopen een stukje over de kraterrand richting de telescopen, maar aan deze kant waait het kneiterhard. De andere kant op is het beter, op de één of andere manier loop je daar toch een beetje in de luwte. We lopen tot het verste uitzichtpunt en kijken hoe de wolken over de rand binnendruipen en het kratergat vullen. Al is het zicht niet helder genoeg om de andere eilanden te zien liggen, of de El Teide vulkaan van Tenerife, het is evengoed een mooi schouwspel en een duizelingwekkend uitzicht. Op een gegeven moment lijkt het weer wat om te slaan. Het wordt ook drukker, op de kleine parkeerplaats is het inmiddels chaos. Tijd om weer naar beneden te gaan.

Bergafwaarts gaat sneller en een klein uur later zijn we weer bij de kust, in de buurt van de piratenkloof van gisteren. Toch maar goed dat we die gister hebben gedaan, het weer is aan de kust vandaag minder zonnig. Nogal heiig, je ziet niet eens de overgang tussen de zee en de lucht. We lunchen erg lekkere tapa’s bij het tentje waar we gister ook waren, waar Lolo de papegaai weer geniet van alle aandacht van de toeristen.

Op naar de altijd zonnige zuidwestkant van het eiland, daar zijn we nu wel aan toe! We passeren eerst nog de kloof waar de grote krater open is en waar de gehele inhoud ervan na de regenbuien naar zee stroomt. Vanaf daar is het nog een stukje zuidelijker, langs de hoge kliffen. Na iedere bocht zien we meer en meer wolken opdoemen. En ja hoor, aangekomen bij het resort waar we nog 3 dagen verblijven aan de kust met “het zonnigste klimaat van Europa” is het bewolkt en spettert het af en toe.

Na inchecken is het een ware speurtocht naar de kamer en vervolgens een speurtocht naar het zwembad. Het is al over zessen als we het ondanks de bewolking toch maar willen proberen, maar met één voetje merken we al dat het water echt veel te koud is zonder zon. Dan worden we nooit meer warm! Opnieuw blazen we maar weer eens de aftocht.

Ook het diner buffert is een zoekplaatje. We lopen eerst maar eens een rondje om te kijken wat er allemaal is. Mensen met afgeladen borden komen ons tegemoet. Typische mensen allemaal; dikke luidruchtige Duitsers, oude Engelsen en veel te bruine Nederlanders. We concluderen dat zo’n resort ook eigenlijk helemaal niks is voor ons. Maar goed, we hadden gedacht dat het na al die zware wandelingen wel fijn zou zijn als we lekker onbezorgd de namiddag bij een zwembad konden doorbrengen en niet na zouden hoeven denken over het eten. Niet wetende dat alles anders zou lopen…

Uiteindelijk kiezen we voor Italiaans. We houden het bij één type keuken anders wordt je misselijk als je alles door elkaar eet. De ravioli en lasagne zijn prima. We nemen nog een drankje in de lounge en zien hoe Tina Turner de pianobar opzweept. Tijd voor ons om af te haken ;)