De laatste etappe

Rob voelt zich al behoorlijk wat beter in de ochtend, we durven het dus aan om havermoutpap te koken. Alles blijft erin, aan 2 kanten ;)

We hebben op deze laatste volle dag een lange rit voor de boeg, ruim 660km. We wisselen om de 100km omdat de rit voor de eerste 500km in nagenoeg 1 rechte streep door de Kalahari woestijn klieft. Het is dus zaak om alert te blijven omdat het goede asfalt soms zomaar omslaat in een heel hobbelig stuk, of erger nog, vol met gaten.
Op één stuk heeft Rob een beetje last van een zware voet en pardoes staat daar een agent met een lasergun in de bosjes. Ai, dat wordt een boete. Helaas nu wel westerse prijzen, in tegenstelling tot de antibiotica... 15km te snel kost je hier 90 euro leren we. Contant te betalen, anders ga je maar pinnen in het dorp verderop. Met onze laatste Namibische dollars en nog wat US dollars weten we de sanctie bij elkaar te scharrelen en kunnen we ietwat beteuterd verder.

Het is al het eind van de middag als we de afslag voor de laatste 160km nemen. Hoewel we al dicht bij Windhoek zitten, is voor ons nog een “laatste dagje in luxe” geboekt. Het zou maar een klein stukje ten zuiden van Windhoek zijn, maar omdat het een gravelweg en later zandweg is, doen we over dat “kleine stukje” toch nog een goede 2,5 uur. Op het laatste stuk worden we opgehouden door de overstekende schapen en de hekken die steeds open en dicht gedaan moeten worden vanwege het loslopend vee. Tegen 6 uur komen we aan bij de boerderij/lodge, maar de deur en deurpost van onze luxe-tent is vanmiddag nog in de beits gezet. Gaat niet zo makkelijk meer van je handen af, merkt Rob... maar gelukkig kunnen we een andere kamer krijgen.
Tot zover de luxe, door de monsterrit zijn we te laat om nog een duik in het zwembad te nemen of te relaxen. Wat ze hier wel hebben is een Cheetah opvang van dieren die in een val hebben gezeten. We kunnen kijken hoe ze gevoerd worden. Mooie beesten, maar niet voor de poes! Van achter het hek haalt er eentje flink uit naar Rob bij het zien van het vlees aan onze kant. Gelukkig zaten we een stukje van het hek af anders ben je mooi de pineut!
Dan worden ze losgelaten en komen ze het vlees halen. We kijken nog een tijdje hoe ze de bout likken en aan stukken rijten, daarna gaan we weer terug naar de lodge. Om stipt 7 uur is het namelijk etenstijd en wordt de bel geluid. We worden aan tafel gezet met de enigen 2 andere gasten, een aardig Duits stel. Ook de eigenaar en de manager (denken we) komen bij ons een tafel. Het is een beetje vreemde bedoening voor een lodge die zoveel luxe uitstraalt. Maar goed, er zit niets anders op. Het eten is overigens niet heel bijzonder te noemen: bloemkoolsoep vooraf, daarna stukken gordonbleu met gekookte aardappels, wortels en sla. Toe een klein puntje cheese-cake. Maar goed dat we allebei niet zo’n trek hebben.
Na het eten worden er met het Duitse stel en de eigenaar nog wat verhalen en ervaringen uitgewisseld. Wanneer we allemaal aftaaien naar ieders eigen kamer voel ik mij ook niet zo best. Ook flink diarree... We besluiten de antibiotica te delen en morgen in Windhoek nog meer pillen te halen.

Het bed sliep redelijk, maar we worden toch niet helemaal “in luxe“ wakker. De douche is koud, Rob probeert iemand te vinden op dit vroege ochtend uur die het kan oplossen. De boiler bleek uit te staan, dus dat gaat nog wel even duren voordat het is opgewarmd. Voor allebei dus maar een koude douche.
Na het ontbijt gaan de laatste spullen in de tassen en beginnen we aan de terugrit naar Windhoek. Keurig aan de snelheid gehouden komen we een goede 2 uur later aan. Maar wanneer we de auto willen parkeren om nog wat laatste souvenirs en medicijnen te kopen blijkt dat de auto met daktent te hoog is voor alle parkeer garages. Uiteindelijk weten we te parkeren bij de Christus Kirche, de iconische katholieke kerk in Windhoek. Door alle hoogbouw herkennen we weinig meer van het centrum t.o.v. 8 jaar geleden, maar uiteindelijk vinden we een apotheek. Nu blijkt (anders dan in Botswana) dat we een doktersrecept nodig hebben, dus we gaan op zoek naar de schijnbaar openbare dokter. Niet veel later en zonder enige arts te hebben gezien staan we met het recept weer buiten en kunnen de medicijnen kopen.
Als die, en ook de laatste souvenirs in de pocket zijn vertrekken we naarste autoverhuur bedrijf. Het duurt ruim een uur voordat de auto en alle bijgeleverde spullen zijn gecontroleerd; 3 lijsten met zo’n 100 items moeten worden nagelopen. We hadden immers vanalles meegekregen aan het begin van de reis, niet alleen kampeer benodigdheden, maar ook heeeel veel spullen om zelf problemen met de auto op te kunnen lossen of zelf een band te kunnen proppen.
Alles is oké, we worden met een taxi naar het vliegveld gebracht. De terugvlucht naar Nederland is ietwat hobbelig, maar we slapen tot het ontbijt.

Met een tas vol vuile was maar een hoofd vol mooie herinneringen kijken we terug op een geweldig avontuur! We hebben genoten van de prachtige desolate landschappen, de ruige wildernis, moeten schuilen voor de leeuwen, beslopen door een olifant, gezwommen in de Okavango Delta, achterna gezeten door een nijlpaard, we hebben gevlogen boven de Victoria Falls, de Delta vanuit de lucht bewonder, geweldige mensen ontmoet, nieuwe vriendschappen gesloten en mooie verhalen uitgewisseld.
Rijk en gelukkig staan we weer op Schiphol