Fort Bowie

Een klein stukje voor Willcox ligt Fort Bowie. We zij er in de jaren al heel wat keer langs gereden, maar we vonden dat we nu toch een keer naar toe moesten dus reden we de 32 mijl terug. Waarschijnlijk gewoon weer wat ruïnes, en met die gedachten parkeerde we dan ook de auto bij het begin van de trail. "Moet de lunch mee? Welnee, we zijn voor de lunch al lang weer terug".
Zo liepen we het pad op, de heuvels in richting Fort Bowie. De route was mooi, eerst glooiend langs een oude mijn-hut. We staken een wash over en kwamen in een kleine vallei. Onderweg konden we op bordjes iets over de historie leren, maar het werd ons nog steeds niet helemaal duidelijk waaróm het fort hier lag.
Het pad ging verder langs de oude begraafplaats waar zowel Apache indianen (o.a. Geronimo's zoon) als mannen uit Californië lagen. Verderop zagen we Apache Springs, een waterbron die nog altijd rijkelijk water geeft. Gek gezicht om dat gewoon uit een gat tussen de stenen te zien komen!
Niet veel later bereikte we het eerste Fort Bowie, een heuvel daarachter lag een tweede Fort Bowie. Verwarring alom, maar gelukkig was er ook een visitors center. Moet die arme man nou iedere dag het hele eind hiernaartoe lopen?
Eindelijk kregen we antwoord op al onze vragen. Een korte geschiedenisles: toen in 1861 de burgeroorlog begon, trokken mannen uit Californië naar het oosten om te helpen aan het front. De route die ze namen (Butterfield trail) voerde langs Apache Springs. Daar werden ze aangevallen door Apache Indianen, maar uiteindelijk wisten ze de waterbron te veroveren. Een tijdelijk fort werd gebouwd om de waterbron te bewaken.
Vervolgens kocht Amerika dit stuk land van Mexico omdat de Butterfield trail daar doorheen liep. Die deal was prima, maar Mexico was er niet gelukkig mee dat de Apaches daar kwamen roven en weer terug de grens met Amerika over vluchtten. Ze eisten dan ook dat de grens extra goed werd bewaakt. Vandaar het tweede, meer gestructureerde Fort Bowie dat meer dan 30 jaar operationeel is geweest. Uiteindelijk kwam het hier, in 1886, tot de overgave van Geronimo. Now we know :)

De hele hike naar het fort, de geschiedenisles en het ronddwalen langs de ruïnes bleek toch allemaal meer tijd in beslag te nemen dan we hadden gedacht! Het was inmiddels al na lunchtijd toen we teruggingen. De weg terug was een andere route, over een hoge heuvelrug waarvandaan we mooi uitzicht hadden op het fort aan de ene kant, en op de vallei en de huidige Interstate richting Willcox aan de andere kant.
Bij de auto aangekomen was het inmiddels 14.30 uur, hoog tijd voor onze lunch! Broodje ei, meegegapt van het ontbijt ;), lekker na een wandeling van evengoed zo'n 7km.
Op de weg terug naar de Interstate stopte we nog even langs de plantages. Eindeloze rijen bomen met rode vruchtjes erin, wat zal dat nou zijn? Ik weet dat er veel walnoot en peacan wordt verbouwd hier, maar dit bleek bij nadere inspectie pistache te zijn.

Op naar Tucson. Het was druk op de weg vanwege wat wegwerkzaamheden, maar op de één of andere manier blijft het hier altijd veel beter doorrijden dan in Nederland. De auto was ook blij dat we er waren, want die had erge trek in benzine (we konden nog maar 16 mijl volgens de meter). Weer een koopje, omgerekend €0,41 per liter :). Mag ook wel, want een zuinige auto rijdt hier 1:11.
Na het inchecken konden we gelijk aanschuiven bij happy hour, met een biertje en een mini-hamburger. Morgen een dagje lekker relaxen, na de onverwacht lange wandeling van vandaag.