Wie goed doet, goed ontmoet

We besluiten om 's ochtends alvast een hotel te boeken in Laughlin. Dit is een beetje "klein Las Vegas" maar omdat we een best pittige hike hebben gepland vlakbij de Hoover Dam leek dit de beste optie. We kunnen nog wel verder doorrijden, maar dan win je waarschijnlijk slechts een uur reistijd en de hotels worden alleen maar duurder.

De Goldstrike Hotsprings Canyon is een prachtige canyon die uitkomt bij de Colorado River. Er zijn verschillende grote obstakels waarbij we bij de meeste zullen moeten afdalen met een touw.
Als we al flink op weg zijn komen we een groepje mensen tegen. Eén vrouw heeft zich vastgeklampt aan de rotsen en durft niet verder. Ze heeft hoogtevrees en vind het doodeng! We helpen haar en ze is ons zichtbaar dankbaar. De anderen blijken haar 3 tienerdochters en "schoondochter" te zijn.
We vervolgen onze weg en helpen Andrea met het verdere afdalen. Het is af en toe behoorlijk angstig voor haar en ook best pittig voor ons. We passeren verschillende hotsprings (het water is verrassend warm) en nog meer afdalingen met touwen.
Verderop moet je met je schoenen door de hotsprings maar we willen geen natte voeten. Het helpen van Andrea houdt ons intussen aardig op, we zijn al 3 uur onderweg als we besluiten om onze lunch op te eten. Andrea en het groepje tieners gaan wel verder, maar we horen ze al gauw ruzie maken over de moeilijkheid en hoe gevaarlijk dat is. De "schoondochter" komt woest weer teruggelopen en laat kennelijk de bange Andrea stikken. Nu zitten ze daar zonder water, zonder autosleutels en zonder ervaring in het klimwerk.
We kunnen het écht niet over ons hart verkrijgen om de meiden hier te laten zitten en besluiten ze te helpen met de terugweg. We delen ons water en bieden ze desnoods een rit naar huis aan met onze auto. Maar voor het zover is, eerst maar eens de canyon uit. Het is een enorm geklauter en Andrea heeft een paar keer een paniekaanval. Toch lukt het haar om haar angst te overwinnen. We moedigen haar aan en laten weten hoe trots we op haar zijn.
Ondertussen begint het te regenen in de canyon en we horen zelfs een klap onweer. We moeten dus haast maken om hier weg te komen!
De meiden hebben zelfs al uitdrogingsverschijnselen als we eindelijk bij de auto aankomen. De "schoondochter" blijkt toch te hebben gewacht dus we nemen afscheid van elkaar. Andrea noemt ons engelen en is ons eeuwig dankbaar. Ach ja, wat doe je? Je laat toch iemand niet zomaar stikken in zo'n situatie?

Aangekomen in ons hotel in Laughlin (wat overigens voor Louis onuitspreekbaar is :)) eten we onze left-over pizza. Smaakt nog best, klef en koud :)
En tja, het is tenslotte een casino dus laten we het maar weer op een gokken zetten! Het duurt een tijdje voor we een plekje hebben bemachtigd aan de roulette tafel want het is ontzettend druk. Er is namelijk een biker-evenement, we zijn zo'n beetje de enige zonder motor. Overal waar je kijkt lopen Hell's Angels en ander in leer gehulde bebaarde mannen :). Wel heel gezellig, we horen verderop toch een gejoel! Er is er één flink aan het binnenlopen daar!
Als we na 3 uur spelen van onze 60 dollar af zijn geholpen besluiten we voordat we naar bed gaan nog heel even te kijken bij de commotie verderop. We staan te kijken bij het Blackjack en juichen vrolijk mee, waarop de man ons tot vrienden benoemd en ons allebei een fiche van 100 dollar toesteekt! Jeetje, wat gebeurt ons nu??? Hij zegt dat we geluk brengen en blijft ons betalen om te blijven staan! Ik moet iedere keer de groene kaart tussen het kaartenpak steken omdat dat geluk brengt. Hij zegt dat ik een gouden hand heb :). Waarschijnlijk heeft hij gelijk, hij blijft maar winnen! Uuuuren later verlaat hij de tafel met ruim 60.000 dollar en iedere keer kregen wij ook een fooi van 25 dollar, alleen maar om te blijven kijken!
Om 5 uur komen we eindelijk op onze kamer en legen we onze uitpuilende zakken. We weten niet wat we zien: 2800 dollar en we hebben niet eens Blackjack gespeeld!!!!

Zou het de karma zijn die we in de canyon met Andrea hebben verdiend? Wie goed doet, goed ontmoet!