Goodmorning Vietnam!

Al heel vroeg zitten we in het busje om de battlegrounds en de tunnels van de Vietcong te bekijken, hopelijk zijn we daarmee de ochtendspits voor. Mislukt, want het is weer een drukte van jewelste op de weg. Maar waarschijnlijk kan het nóg erger ;).

Bij de Cu Chi tunnels is het al net zo druk, maar het lukt ons om in één van de originele gaten te kruipen. Het gat is maar 30 bij 40 cm en met het dekseltje erop is het pikdonker.
Bovengronds zijn de schuttersputjes en ventilatiegaten te zien en worden een aantal gruwelijke boobytraps gedemonstreerd (met een stok uiteraard). Ook staat er wapentuigen opgesteld er is zelfs een schietbaan waar de toeristen zich kunnen uitleven.
Dan is het tijd om zelf de tunnels in te gaan. Oorspronkelijk waren de gangen 40 cm breed en 80 cm hoog, maar tegenwoordig zijn ze zo'n 20 cm verruimd voor de toeristenmaten. In totaal is het hele gangenstelsel ongeveer 250 km lang, maar dat hebben ze ons natuurlijk niet aangedaan. Na 100 meter kregen we een prima indruk hoe het geweest moet zijn, hoe moeilijk je je kan bewegen en hoe verschrikkelijk benauwd en pikdonker het er is. Gehurkt ineengedoken, afdalingen in het donker en zelfs een stukje op ons rug kruipend was het een intense beleving!

Eenmaal terug in HCMC zijn we nog naar het oorlogsmuseum gegaan. Er zijn verschillende oorlogen gevoerd in Vietnam, maar deze ging grotendeels over die met Amerika, die pal na de Fransen de boel kwamen bestieren.
De vele foto's en relikwieën vertellen het verhaal over de beschietingen, de brute en meedogenloze afslachtingen door de Amerikanen, de napalm- en de gifgas aanvallen. Te zien is hoe het land veranderde van jungle in één brok ellendige vergiftigde zooi. Ook de verschrikkelijke verwondingen en naderhand misvormd geboren kindertjes werd ons niet onthouden.
Aan het eind van de tentoonstelling zagen we de cellen, piepkleine kooitjes en martelwerktuigen die de Amerikanen gebruikten. En op op het plein buiten waren een aantal tanks, heli's en gevechtsvliegtuigen tentoongesteld. En dat alles van de US Army. Helaas was er niets te zien over hoe de Vietcong te werk ging, dat waren natuurlijk ook geen lieverdjes, maar we hadden ondertussen ons portie wel gehad. Erg heftig allemaal.

Om toch maar luchtig af te sluiten zijn we ijskoffie gaan drinken op een drukke rotonde in de stad. Lekker kijken naar de avondspits, wat een mierennest! En al dat getoeter, het lijkt wel oorlog...