Soepele dag

De hele reis verliep ontzettend soepel!

Al dat we naar Schiphol reden 's ochtends om 7.00 uur geen file. Zowaar konden we netjes met onze reservering het Lang Parkeren terrein oprijden (dat is normaal gesproken ook altijd een gehannes) en nadat een plekje was gevonden stonden we al binnen een mum met de shuttlebus bij Schiphol op de stoep.

Bij de incheckbalie staat normaal altijd een beste rij, maar dit keer waren we na het verplichte veiligheids-interview gelijk aan de beurt. Tassen inleveren en door naar de security check. Ook daar waren we ondanks alle scans, het fouilleren en de drugstest op de rugtassen al met een kwartiertje doorheen!

Lekker vlot dus zaten we al aan het ontbijt: de welbekende panini en een kop koffie. Deze reis zou immers, bij wijze van "afscheidstournee" in het teken van de herhaling staan :)

Ook de vlucht verliep soepel en eenmaal aangekomen in de immigratiehal in Houston blijkt het erg rustig. We treffen een aardige beambte en hij verwondert zich erover wat we toch in hemelsnaam 3 weken in de dorre woestijn van Arizona komen doen. Lachend doet hij uit de doeken dat hij zelf meer van dansen houdt en wiebelt wat met zijn heupen ter illustratie. Soepel hoor! Past prima bij onze toch al soepele dag :) en leuk om eens niet een oude chagrijn te treffen.

De wachttijd brengen we door met koffie drinken en mensen kijken, dat gaat best snel zo.

De tweede vlucht is aangebroken, het boarden gaat soepel en we vertrekken netjes op tijd. Het grootste deel van de reis slapen we (in NL hadden we ondertussen ook allang al in bed gelegen) dus we zijn er voor ons gevoel zo.

De tassen komen in Phoenix als één van de eerste op de band waarna de shuttlebus ons naar de autoverhuur boulevard brengt. We zien al een lange rij opdoemen, maar dat blijkt bij de naastgelegen verhuurmaatschappij te zijn. Bij onze maatschappij worden we gelijk geholpen en voor de verandering is ook nog eens de gereserveerde auto gewoon aanwezig :)

In de parkeergarage blijkt het een joekel van een pickup truck te zijn! Die dingen worden steeds groter zeg!!! De motorkap komt tot mijn schouder! Toegegeven, ik ben niet zo groot, maar dit is echt wel extreem. Gelukkig zullen we geen ramen hoeven te krabben hier, dat had zonder trap nooit gelukt ;)

Gemakkelijk weten we het hotel te vinden, waarna we de tijd nog een klein beetje proberen te rekken. Als we nu, rond een uur of 21.00 al naar bed gaan dan zullen we wel erg vroeg wakker worden. Uiteindelijk taaien we toch rond 22.30 uur maar af.