Zonsondergang in de duinen

We vertrokken vanuit Tucson naar het oosten, New Mexico in. Al een beetje op tijd op pad, want het is ruim 5 uur rijden als je niet zou stoppen. Uiteraard stoppen we onderweg wel even voor de lunch, een plas, een stukkie Beef Jerky en een Border Patrol controlepost.

Aan het eind van de middag komen we aan bij White Sands National Monument, een uniek stukje natuur: 275 vierkante mijl duingebied van spierwit fijn gipszand. Het is daarmee de grootste gipsvallei ter wereld en zó helder wit dat ze het vanuit de ruimte gebruiken als kalibratiepunt. In 2011 hebben we dit park ook al eens bezocht, maar het is zó mooi en uniek dat het nogmaals een bezoek waard is.
We zijn nog op tijd om aan de gids-wandeling in de duinen mee te doen bij zonsondergang. De parkranger leert ons van alles over de flora en de fauna en het ontstaan van dit unieke gebied. Het is vandaag erg winderig, er hangt een grote zandwolk in de lucht, maar de ranger vertelt dat er iedere dag ook weer nieuw zand ontstaat uit erosie van de omringende bergen.

Dan is het tijd voor de zonsondergang. De lucht en de zandwolk kleuren prachtig geel, helder rood, rose en paars. Wauw, wat een natuurschoon!