PR9 Levada do Caldeirão Verde e Caldeirão Inferno

Hoera, een nieuwe dag en de spierpijn lijkt wel iets minder. Er zijn alleen wat pijntjes bijgekomen van het bed, dat lijkt minstens net zo oud als het boerderijtje zelf. Even gekeken onder het keiharde matras en ja hoor; planken. In de lengte-richting wel te verstaan. Naja, een warme douche moet maar redding bieden.

Na het ontbijt rijden we zonder poespas naar het begin van onze wandelroute; de PR9. Dit is onze eerste levada wandeling, een wandeling die het irrigatie kanaal (levada) volgt. Deze kanalen werden in vroegere dagen aangelegd om het regenwater voor irrigatie van de akkers van de redelijk natte noordkant naar de droge zuidkant van het eiland te brengen. Wandelingen die dit kanaal volgen zijn meestal vrij vlak omdat het water natuurlijk ook niet al te schuin kan stromen. Tot zover Wikipedia ;)

Onze levada wandeling leidt naar de Caldeirão Verde, de groene waterval. Beloofde afstand 6,5km enkele reis, maar dat weet je hier maar nooit, hebben we al gemerkt. Maar voordat we er zijn hebben we een mooie route voor de boeg. Het eerste stuk is een loofbomenbos en doet op sommige stukken wel een beetje aan België denken. Ook groeien er overal blauwe, wilde Hortensia’s langs het pad, dat hebben ze in België dan weer niet. Daarna verandert het pad. Het wordt smaller, we lopen bijna uitsluitend op het randje van het irrigatie kanaal. Maar goed dat er een ijzerdraad-hekje tussen zit, want we dringen dieper en dieper de gigantische kloof in en de afgronden zijn meestal immens diep en recht naar beneden. De begroeiing is inmiddels ook veranderd in mos, varens en tropische planten en bomen met lianen, en overal sijpelt water tussendoor.

Af en toe moeten we door een tunnel lopen waar ook het irrigatie kanaal door gaat. Even uitkijken waar je loopt dus en vooral ook de tunnelhoogte in de gaten houden. Al is dat met onze beperkte lichaamslengte niet zo’n heel groot probleem.

Onderweg krijgen we al een paar voorproefjes van watervalletjes maar tenslotte komen we bij de uiteindelijke groene waterval. En die is prachtig!! Helemaal achterin de kloof in een hoefijzer-vormige inham, als een dun straaltje langs een groene muur van varens en mossen. De enorme hoogte is lastig op de foto te zetten, je ziet iedereen een beetje klooien met de camera of telefoon.

Vanaf hier is er een mogelijkheid om nog naar een tweede waterval te lopen, de Caldeirão do Inferno (waterval uit de hel). Getrokken door de naam besluiten we de extra 1,5km (enkele reis) er achteraan te plakken. We volgen daarom nog meer tunnels, een hele serie trappen en bruggetjes om bij de volgende kloof te komen. De route is schitterend, maar de uiteindelijke waterval blijkt droog te staan. Het begint wel net flink te miezeren als we zijn aangekomen, misschien is dat dan dat hel-gedeelte. Toch eten we daar maar ons meegebrachte broodje en appeltje op en beginnen daarna aan de terugtocht over precies dezelfde route. In tegengestelde richting ook prachtig, maar uiteindelijk blijken we er wel weer 18km op te hebben zitten. Hoewel hoofdzakelijk vlak was het toch weer een hele tocht vandaag!