Wat een joekel!

Skálafell - Kirkjubaejarklaustur

De zon scheen vanmorgen weer heerlijk! Dat is een goed teken, want vandaag gaan we ijs kijken en dat is het mooist bij zonlicht.
Na een half uurtje rijden zagen we het ijsmeer Jökulsárlón opdoemen, een prachtig gezicht. De ijsbergen komen van de gletsjer en verzamelen zich in een meer voordat de via een nauwe opening naar zee drijven. We parkeren de auto en besluiten eerste een stuk langs het meer te lopen. De schotsen drijven vlakbij, sommige zijn enorm! En dan te bedenken dan 90% onder water zit! Op het zwarte zand liggen ook nog prachtige ijskristallen die weer zijn aangespoeld. Ook is de gletsjer hiervandaan goed te zien. Een jeetje, wat is-ie groot zeg! We hebben de naam Vatnajökull dan ook snel om weten te toveren door Wat-een-joekel.
Er gaan veel amfibie bootjes het meer op om de ijsbergen van dichtbij te bekijken. Wij stappen ook in. De formaties zijn schitterend en er is wit, blauw, zwart en doorzichtig ijs te zien. De ene vorm is nog gekker dan de ander en we genieten mede dankzij de zon volop!
Daarna rijden we verder en komen nog een ijsmeertje tegen, Fjallsárlón. Dat is veel kleiner, maar daardoor wel minder toeristisch. Minstens net zo mooi en je kunt hier de achterliggende gletsjer veel beter zien. We hebben het meertje nagenoeg voor onszelf. En maken een lekker wandelingetje.
Nog een stukje verderop begint het Nationale Park Skáftafell. Daar kunnen we naar één van de gletsjeruitlopers wandelen. Er parkeert ook net een bus vol Italianen dus eten we eerst onze lunch. Tegen de tijd dat we het op hebben gaan de Italianen weer weg en kunnen we in alle rust genieten. We zitten een tijdje op een steen in het zonnetje en luisteren hoe de gletsjers druppelt en afbrokkelt. Het is prachtig, maar het park heeft nog meer te bieden. Bij het bezoekerscentrum beginnen de wandelpaden. Wij nemen de route naar de Svartifoss, IJslands meest gefotografeerde waterval. Het is nog een hele klim om er te komen, maar hij is inderdaad schitterend met de zwarte basaltformaties er omheen. Teruggelopen drinken we koffie op het terras en vertrekken daarna naar onze overnachtigsplek in Kirkjubaejarklaustur. We rijden over een spoelvlakte van zwart zand, verder helemaal niks te zien. Heel bijzonder. De vlakte ontstaat doordat de vulkanen onder de gletsjer de ijs doet smelten. Deze meren lopen eens in de 10 jaar leeg waardoor er een vloedgolf naar zee dendert.
In Kierk-dinges eten we lekker in een druk restaurantje, vis met patat. Daarna maken we nog een klein ommetje door een weiland met schapen naar Kirkjugolf. Dit zijn allemaal basaltkolommen die zijn afgesleten tot op grondniveau. Hierdoor lijkt het net een kerkvloer, door mensen gemaakt, maar dat is het dus niet.
Ingechecked in het guesthouse bewonderen we ons piepkleine kamertje. 8 vierkante meter en het badkamertje 2. Dat wordt dus erg behelpen, maar we maken er het beste van.