Zout

Vanuit Maun vertrekken we al op tijd naar het oosten, richting het stadje Gweta. Even daar voorbij bevindt zich een lodge vanwaar we zullen vertrekken naar de zoutpan Ntwetwe, ook wel Makgadikdagi zoutpan genoemd. We zijn er lekker vroeg dus we hebben nog tijd zat om even een duik in hun mooie zwembad te nemen.
Na de lunch vertrekken we, we zijn met 3 stellen (Spaans, Brits en wij) en een Duits echtpaar met volwassen dochter. de gids rijdt ons met de safari-jeep eerst zo’n 2 uur door bossig gebied. Bijna alleen kale bomen en dor gras met her en der een Baobab boom. Af en toe passeren we een boeren gezin: een paar kleine klei-hutjes binnen een omheining.
Bij één van de dorpjes stoppen we en ruilen de jeep in voor quad-bikes. Hiermee rijden we eerst een eind langs de rand van de zoutvlakte. We komen aan bij een kolonie stokstaartjes die gewend zijn geraakt aan mensen door de onuitputtelijke inzet en doorzettingsvermogen van een plaatselijke boer. Daardoor zien ze de mens niet meer als een bedreiging en kunnen we héél dichtbij komen. Haast op ons buik liggen we naast deze geweldig diertjes die ondertussen onverstoorbaar graven naar smakelijke insecten of schorpioenen. Zo nu en dan gaat er 1 van de groep op zijn achterpootjes staan om uit te kijken naar gevaar. Het is een geweldig gezicht om letterlijk tussen de groep te zitten!

Dan gaan we weer door. Terug bij de quad-bikes heeft een koe de helm van Rob te grazen genomen (letterlijk) en die zit nu onder het kwijl. Dan naar verder zonder helm ;)
We draaien de vlakke zoutvlakte op en de gashendel mag helemaal open. We tikken de 63km/h aan, de zoute stofwolk lekker door je haren. Nog één maal maken we een tussenstop om te genieten van zonsondergang. Uiteraard worden er verschillende artistieke foto’s gemaakt, de gids kent alle trucjes.
Na een paar kilometer in schemer komen we aan bij het kampje, de kok heeft het het kampvuur al aan en is de aardappels aan het poffen.
Bij het vuur eten we een heerlijke maaltijd en worden er verhalen verteld over de stokstaartjes, gewoonten van de verschillende nationaliteiten en ervaringen en tips uitgewisseld.
Wanneer het goed donker is en we het bier op hebben kruipen we in onze veldbedjes. Het is niet meer dan een matras met een lekkere deken op het zout. ‘s Nachts kan het flink afkoelen en een nachtelijke storm is ook niet ongewoon, dus we gaan het nog nodig hebben. Onder een schitterende deken van vonkelende sterren vallen we in slaap, om zo nu en dan wakker te worden van de harde wind. Niet erg, dan kun je gelijk nog even van de sterren genieten!