Reinebringen

Oké, het is gedaan met de rust, vandaag begint het harde werken. De storm van gister blijkt vandaag een heel stuk minder, maar er is wel behoorlijk wat regen voorspeld. Dus na het ontbijt vertrekken we met regenpakken en al richting het uiterste puntje van de Lofoten.

Reine is de eerste stop op zo’n 1,5 uur van ons huisje. Piepklein dorpje aan het Reinefjord. Ze hebben er een parkeerplaats, koffie (check!) en één van de meest iconische wandelingen van de Lofoten. We zijn benieuwd!

De wandeling bestaat grotendeels uit traptredes, 1978 stuks wel te verstaan. Aangelegd tussen 2016-2021 door Nepalese sherpa’s om de route naar 484 m hoogte veiliger te maken. Goeie workout voor de bovenbenen dus en met een druppel aan de neus trotseren we in de harde wind ook het laatste stukje door de modder naar de top. We made it! En we worden beloond met een prachtig uitzicht, weliswaar in de regen maar dat is net een beetje geminderd als wij de plaatjes schieten. Op de terugweg krijgen we wel weer de volle laag waardoor het zicht bijna nul wordt en we op alle andere plaatsten dan onder de regenjas zeiknat worden. Maakt niet uit, we genieten evengoed!

Eenmaal weer beneden besluiten we naar het uiterste westelijke plaatsje van de Lofoten te gaan, met de ultra korte naam: Å (spreek uit als een sneue ahhh). Hier zit een bakkerijtje waar de internet blogs over elkaar heen buitelen: “‘s werelds lekkerste kaneelbroodjes”. Nou, kom maar op! De bakeriet (=noors) blijkt een piepklein soort schuurtje te zijn, maar goed, we bemachtigen de laatste 2 kaneelbroodjes van vandaag. Bak koffie erbij en smullen maar! Maar dan moeten we toch echt concluderen dat het niet veel bijzonders is. Tegen verwachting in blijkt de plaatsnaam (ahhh) een goede weergave van onze teleurstelling. Naja, het zal niet het laatste broodje zijn wat we eten deze vakantie.

We druipen af en rijden terug oostwaarts waar we Sakrisøy aandoen. Dit staat bekend om de typische gele vissershuisjes (op alle andere plaatsen zijn ze rood) maar we vinden nog iets wat onze aandacht trekt. Een droogrek voor vissekoppen. Geen idee wat een mens ermee moet maar je kan het kopen. Misschien is het de wind en regen, maar je ruikt er verbazingwekkend genoeg niets van. Eén eilandje verder ligt het plaatsje Hamnøy, waar de iconische foto van de Lofoten (berg met rode huisjes) is geschoten. Na even zoeken vinden we de juiste hoek en schieten we in de regen ons eigen exemplaar.

Als laatste stop, voor nog een iconisch plaatje, doen we het strand van Ramberg aan. Eén klein rood vervallen schuurtje aan het witte strand levert haast een tropisch kiekje. Uitgewaaid rijden we vervolgens terug naar ons eigen rode huisje aan het haventje van Ure. Ondanks het weer toch weer mooie dingen gezien vandaag! That’s the Lofoten ;)

En dan worden we ook nog eens ‘s avonds weer verrast met het noorderlicht! Dit keer zonder storm en met een helder moment tussen de wolken, WAUW!!!