Terug naar de bewoonde wereld

We worden wakker van de bavianen die gister avond in de bomen boven ons zijn gaan slapen. De kleintjes lijken als eerste te gaan klieren. Ze zoeken elkaar op en knijpen mekaar ofzo, wat af en toe gillen ze het uit. Het alfa mannetje brult ze dan tot kalmte. De volwassen proberen nog even lui te snoozen, maar als het dan toch echt licht wordt durven de allemaal ze bomen weer uit te komen en gaan ze massaal zitten klooien bij het douchehok en de zonneboilers.
Ook zijn er inmiddels weer wat olifanten aangekomen om te drinken en ook de das doet weer zijn (kennelijk) dagelijkse ronde voor restjes van gisteravond.

Na het ontbijt van een lekkere warme havermoutpap (het is hier koud ‘s ochtends!) laten we Moremi achter ons er rijden langzaam aan weer de bewoonde wereld te gemoed. Letterlijk langzaam, want de gravelweg die we moeten nemen zit vol met hobbels en kuilen en enkele zanderige stukken. We zien onderweg nog een paar keer een groepje giraffen, waarvan één keer wel 12 stuks. Dat is groot voor giraffen kuddes, het is een schitterend gezicht om deze gracieuze dieren van zo dichtbij te mogen bewonderen.

Bij het plaatsje Shorobe bereiken we weer asfalt en echt de bewoonde wereld.
Het was een geweldige ervaring, de afgelopen 4 dagen zo de wildernis in! We hadden ons van te voren schrap gezet voor het ergste, maar uiteindelijk is het ons alles meegevallen. Het diepe mulle zand (waar zo te horen iedereen hopeloos in vast komt te zitten) was voor ons een peulenschil. Uiteraard moest de auto soms wel even flink werken (en de bestuurder ook!), maar we hadden de juiste techniek en de bandenspanning flink laten zakken. Dan kom je er dus wel. Ervaren rally rijders zijn we ondertussen geworden :)

Eenmaal in Maun, onze overnachtingsplaats, zoeken we eerst een autogarage op. Van al dat geschud en gehobbel zijn er 2 bouten uit de achterbumper getrild waardoor die nu aan het klapperen is. Dat wordt keurig en gratis opgelost door de plaatselijke mechanic. Hij kijkt ook gelijk even naar de ophanging van de auto want aan de linker achterkant hangt dat veel lager dan rechts. Het blijkt de vering te zijn die aan 1 kant veel meer versleten is (en daardoor slapper), maar omdat we de laatste week alleen nog maar asfalt rijden kan het geen kwaad. Tijdens het rijden heb je er ook geen last van trouwens, hij veert prima.

Ook de boodschappen kunnen we hier weer doen en in de middag werken we bij het zwembad van de campsite in Maun weer even het blog bij met onze verhalen (vandaar 4 berichten in 1 keer).

Vanavond weer onbezorgd koken en met een biertje in het donker van de uilen en sterren genieten ;)